Buğulu Hayat

Sessiz bir geceydi. İnceden odada yankılanan piyano sesleri ile beyninden geçenleri karıştırmıştı. Dışarıdaki soğuk hava dalgası içerdeki sıcak havayı göstermek istermişçesine camda buğulanmaya sebep olmuştu. Uzandığı kanepeden doğruldu. Sağ sola bakındıktan sonra kalktı ve nemli camın önüne gitti. Sadece sokak lambalarının buğulu camda dağılmış yansıması görünüyordu. Tabi birde çete halinde dolaşan, gecelerin sahiplerinden köpeklerin havlama sesleri geliyordu tiz rüzgâr sesi ile karışık. Elini buğulu cama doğru kaldırdı. Bir müddet yazmak istedikleri hakkında düşündü. Hayatı buğulu bir cama benzetti bir an için ve küçük bir tebessüm attı boş odaya. Buğulu cam istediğini yazdığın bir platformdu ama uzun süreli değildi aynı hayat gibi kısaydı ve onu da sen doldurmaktaydın. Sabah gün ağardığında muhtemelen ne yazdığından kimsenin haberi bile olmayacaktı. Hayatına insanlar ne yazabilir veya ben hayatıma ne yazdım ve hala ne yazmaktayım diye düşünmeye başladı. Bilirsiniz işte her an aklımızdan bir şeyler geçer ve o an yine aynı hızla kaybolur. Gözlerini yumdu ve bir film şeridi denen şekilde hayatı Powerpoint sunumu halinde geldi ve geçti. Gülümsedi tekrar ve cama “koca bir hiç” yazdı. Gerçekten de öyle olduğuna inanıyordu. Yaşadıklarını düşündüğünde boşa geçmiş bir ömür acı bir şekilde eror veriyordu. Ama ne yazık ki hayatının bir restart tuşu yoktu. Aslında olmaması Allah’a şükretmesini sağlamalıydı. Birçok oyunun sıkılıp bir kenara atılmasının nedeni de bu değil miydi? Hata yapmaktan korkmasak yaşadığımız hayattan alacağımız tat oranı büyük ihtimalle %49 oranında azalacaktı. Bu veriye belki laboratuarda bilimsel ortamda ulaşmadık ama biliminde açıklayamadığı konulardan birinden bahsediyor olmamızın bunda büyük bir payı olsa gerek.